Woensdag 13 februari

Om 6.45 uur word ik wakker gemaakt door een Frans sprekende verpleegster die mijn bloeddruk blijkbaar zo nodig moet opmeten, daarna een ontbijtje met een croissant en de bekende grote bak koffie. Ik heb geslapen als een roos. Ja....kan niet anders met zo'n roze slaappil waarmee je een olifant onder zeil krijgt.

Ik was daarna gelijk bij de pinken en ging direct onder de douche met als signaal "ik ga naar huis" en verdomd dat werkte; als eerste van de acht geopereerde patiënten mocht ik het eind gesprek hebben met de Doc en na een zak met chemicaliën mee gekregen te hebben, mocht ik het ziekenhuis verlaten. Ik moet eerlijk zeggen wat een geweldig ziekenhuis en wat een aardige en zeer betrokken mensen die daar werken.

Ik stond net aan de balie toen Yvonne binnenliep. Ze had de auto pontificaal voor de deur neergezet. Perfect op tijd.
Voor de rit kreeg ik nog zo'n roze pilletje mee............Yvonne heeft ruim 260 km gereden met een ronkende man naast zich. Ik heb niets van de autorit naar ons Hotel in Waldshut-Tiengen gemerkt. Was total out!
Met lunchtijd kwamen wij aan. Lekker gezellig hotel...grote kamer....perfect eten....ik kon wel een paard op.
Ik had trek....na zo'n dag vasten..........mocht eigenlijk niet, het is vandaag as woensdag :)
Yvonne heeft de auto leeggehaald en ons geïnstalleerd voor de komende 9 nachten. Ik lag weer op bed, als een oud lijk. Moe van alles. Mijn buikpijn van de zenuwen is volledig weg. Dat is lekker, na 4 weken.... heerlijk.....
Morgenvroeg moeten wij weer op weg naar het bestralingsinstituut PSI in Villigen net over de grens met Zwitserland. Zo'n 30 minuten rijden.
De Hotels in Duitsland zijn weer gemutlicher dan daar in de buurt. Goede keus dus van Yvonne.

Morgen word er voor mij een masker gemaakt die ik volgende week moet dragen tijdens de bestraling.
Dr. Schalenbourg waarschuwde mij wel dat er een brandwondje kan ontstaan als de protonenbestraling een stukje huid raakt. Dat kan gebeuren. Nou....ja...kan mij het schelen.......Een mens past zich heel snel aan...dat blijkt wel....ik heb een goed gebit, maar WAS altijd bang voor een behandeling in de toekomst, maar nu niet meer....nergens meer voor als ik maar blijf leven........grappig te zien hoe je gedachten snel veranderen en went aan nare situaties.